Film:&nbsp;Wicked: Part I Yönetmen:&nbsp;Jon M. Chu Süre:&nbsp;160 dakika Yapım yılı:&nbsp;2024Üç, dört, hatta beş neslin birden çocukluğunda izlediğini ve etkisi altında kaldığını söyleyebileceği çok az, belki de tek bir film vardır: Victor Fleming’in L. Frank Baum’un 1900 tarihli romanından uyarlanan, 1939 yapımı filmi The Wizard of Oz.&nbsp;Roman ve film, Kansas’taki bir çiftlikten gökkuşağının ardındaki Oz Diyarı’na giden küçük Dorothy’nin (Judy Garland) burada beyni olmayan bir korkuluk, kalbi olmayan bir teneke adam ve cesareti olmayan bir aslan eşliğinde, Kötü Cadı’ya rağmen Oz Büyücüsü’ne ulaşmaya çalıştığı macerasını anlatır. Anneannemin ve annemin de Wizard of Oz’u izlediğini biliyor, Dorothy’nin artık Kansas’ta olmadığını anladığı o sahnede film birden renklendiğinde büyülendiğini tahmin edebiliyorum. İlk izlediğim filmlerden biri olmasını da tabii ki onların deneyimine ve büyülenişine bağlıyorum.Wizard of Oz’u henüz anaokuluna bile başlamadığım yıllarda VHS kasetlerden tekrar tekrar izleyişlerim, belki de sadece bana çok kez anlatıldığı için hatırladığımı sandığım anılardan. Ama Oz Büyücüsü’nün, annemin beni birkaç kez götürdüğü, Atatürk Kültür Merkezi’nin büyük salonundaki çocuk oyunu uyarlamasını net bir şekilde hatırlıyorum. Tamam, belki de sadece tek bir kısmını: Yeşil suratlı Kötü Cadı’nın korkunç bir kahkaha ve dumanlar eşliğinde locada belirip beni ve koca salondaki tüm çocukları korkutuşunu...&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1732276006841.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Wicked | Kaynak: IMDbOz Diyarı, 2000’lerin başında yeni bir hikayeyle Broadway sahnesine taşınmış, müzikal tiyatro dünyasına yeni bir hit kazandırmıştı. Wicked&nbsp;müzikali, Dorothy’nin Oz Diyarı’nı ziyaretinden yıllar önce, Glinda ve Elphaba’nın İyi Cadı ve Kötü Cadı olmadığı, birer öğrenci ve yakın dost oldukları yılları ve Eplhaba’nın Kötü Cadı’ya dönüşmesinin ardındaki nedenleri anlatıyordu.Tüm zamanların en çok kazanan müzikalleri sıralamasında The Lion King’in&nbsp;(1997-...) ardından ikinci sırada yer alan Wicked,&nbsp;2003’ten beri pandemi dönemi dışında kesintisiz olarak sahnelendi ve 8.000. performansını&nbsp;geride bıraktı. Bu başarılı müzikal ve dev prodüksiyonun sinemaya transfer olmaması düşünülemezdi. Araya farklı yapımlar, pandemiler, grevler girse de Wicked’ın sinema uyarlaması, Crazy Rich Asians&nbsp;ve In the Heights&nbsp;ile tanıdığımız Jon M. Chu’nun yönetmenliğinde, sonunda karşımıza çıktı. Ufak bir (kötü) sürprizle: Sinemalarda izleyeceğimiz Wicked’ın adı aslında Wicked: Part I&nbsp;ve film fenomene dönüşmüş müzikalin şimdilik sadece ilk yarısını izleyebilmemizi sağlıyor.Çok konuşulan Broadway müzikalleri sıklıkla beyazperdeye taşınıyor ve bu özellikle sahne prodüksiyonlarının ziyaret ettiği ülke ve şehirlerin dışında yaşayanların ya da biletlerini karşılayamayanların müzikallerle buluşması için inanılmaz bir fırsat. Müzikal tiyatro uyarlaması filmlerin, Chicago&nbsp;ya da Les Misérables&nbsp;gibi ödül sezonunun yıldızlarına dönüşmüş başarılı uyarlamaları da var. Üstelik müzikal uyarlamalarının görsel efektler ve kurgu yardımıyla tiyatronun sınırlarını aşmak gibi bir avantajı da var. Fakat filmin süresini mantıklı sınırlarda tutmak adına bazı şarkıların ya da sahnelerin kesildiği durumlar da söz konusu olabiliyor. Wicked&nbsp;ile ilgili, filmden zevk almamı engelleyen en büyük sorunum da burada başlıyor. AV Club’dan Emma Keates de, filmde yeni, özgün bir şarkı olmayacağını duyurduğu, yaklaşık 2 ay önceki yazısında şöyle diyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; color: rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">“Bölüm I olarak gösterime girecek film 2 saat 40 dakika uzunluğunda ve bu neredeyse&nbsp;tüm&nbsp;müzikalin süresine -ki 15 dakika ara da buna dahil- eşdeğer. Yani film bir şekilde geriye kalan bir perdelik boşluğu şarkıların ve hikayenin sadece yarısıyla dolduracak. Bu da endişe verici.”</blockquote>Yazar endişe etmekte haklı. Wicked: Part I,&nbsp;hiçbir yeni şarkı eklemeden bir perdelik malzemeyi iki perdelik süreye uzatırken tahmin edilebileceği gibi gereksiz uzunlukta sahneler, bakışmalar ve sessizliklere, hikayeye hiçbir şey katmayan ekstra diyaloglara başvurmuş.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1732276021370.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Cynthia Erivo, Wicked | Kaynak: IMDbGereksiz uzunluğu ve 2025’te bizi muhtemelen aynı gereksiz uzunluktaki bir ikinci bölümün beklediği gerçeğini bir kenara bırakırsak, filmin olumlu yönleri olumsuz yönlerine ağır basıyor. Cynthia Erivo ve Ariana Grande’nin performansları, bu hikayeye yakışacak şekilde, karikatür ve ciddi oyunculuğun, çocuksuluk ve yetişkinlik arasında bir denge sağlıyor. İkili hem solo performanslarında hem de karşılıklı sahnelerinde ve düetlerinde bu roller için çok iyi seçimler olduklarına ikna ediyorlar. (Orijinal müzikal kadrosundan Idina Menzel ve Kristin Chenoweth’in yaratıcı bir şekilde, kısa da olsa filme dahil edilmeleri de mutluluk verici.)&nbsp;Filmin prodüksiyon tasarımı, kostümleri ve pratik efektleri çocukluğumda Oz Diyarı’na dair hayal ettiğim uzantılara çok yakışmış. Öte yandan bu muhteşem görselliğin ve rengarenk dünyanın (İstanbul’daki en iyi koşullarda izlememe rağmen) çoğu Disney filminde olduğu gibi çoğu sahnede karanlığa bulanmış olmasıysa affedilemez. Sanatsal ekibin ve oyuncuların başarısını gölgede bırakan görüntü yönetimi filmin görsel anlamdaki belki de tek olumsuz yanı.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1732276046118.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.58" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ariana Grande | Kaynak: IMDbCynthia Erivo’nun Defying Gravity&nbsp;ve Ariana Grande’nin Popular&nbsp;performanslarının yılın en akılda kalıcı sahneleri, en sinematik anları arasında anılacağına eminim. Koreografileriyle, yarattığı görsel dünyayla ve Oz Diyarı’nın nostaljisini arkasına alan hikayesiyle Wicked: Part I,&nbsp;tüm dünyada elde edeceği gişe gelirini de arkasına alarak muhtemelen yılın en iyileri ve Oscar adayları arasında çokça anılacak. Dışlananların ve ayrımcılığa uğrayanların görünürlüğünü sağlamak adına Cruella’dan sonra çocukluğumun bir diğer kabusuyla, Kötü Cadı’yla da empati kurmamı sağlayan Disney’den tek dileklerim, ikinci filmde yeni bir görüntü yönetmeniyle çalışmaları ve filmin süresini 2 saatin altında tutmaları.Nerede izleyebilirsin?&nbsp;Wicked,&nbsp;bugün gösterime giriyor.Benzer işler:&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Frozen (2013, Chris Buck ve Jennifer Lee)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Wednesday (2022-..., Tim Burton)</li></ul>

Duende

Broadway sahnelerinden beyazperdeye taşınan Wicked: Part I, gereksiz uzunluğuna rağmen görselliğiyle büyülüyor.

Wicked: Perdeye sığmayan bir müzikal

Ali’yi keşfetmek.&nbsp;Sinemada izleyip de bizi sinemaya bağlayan filmler çok benzer Ali’yle; benim İstanbul’da izlediğim Titanic ve The Lion King’i o da Bolu’da perdede izlemiş. 19 yaşında İstanbul’a sinemayı mesleğine dönüştürmek için gelmiş:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Bir üniversite sinema öğrencisinin film çekmesi çoğunlukla okuldaki derslerine ödev olarak başlar ama ben bu filmleri sadece ödev olarak tutmak istemedim. O yüzden düşündüğüm hayalleri, ilk filmimi bir yapımcıyla çektim ben.”&nbsp;</blockquote>Üstelik senaryo yazmanın da bir film yönetmek kadar değerli olduğunun farkında. “Bir hikâyede vesile olacağın, aracı olacağın yer neresiyse orası en önemli ve en özel yer. Onun dışında yönetmen olmuşsun, senarist olmuşsun bunun aslında birbirinden iyi ya kötü bir farkı yok.” diyor.<img src="https://images.aposto.com/2021/11/2/1639484883745.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ali, bir bar taburesi üstünde düşüncelere dalmışken<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">İlk gösterimi geçtiğimiz aylarda Antalya Altın Portakal Film Festivali’nde yapılan Diyalog, Ali Tansu Turhan’ın ilk uzun metrajlı filmi. İkinci filminin çekimlerine önümüzdeki bahar Ayvalık'ta başlayacağı İlişki ve Temas Üçlemesi’nin ilk filmi bu. Filmde oyuncu seçimleriyle tanıdığımız, provalarda karakterleriyle ülkemizde çekilmiş en uzun plan sekansta birbirleriyle kurdukları bağı izlediğimiz Ushan Çakır ve Hare Sürel için şöyle diyor Ali: “Ushan ve Hare’yi biz seçmedik. Ushan ve Hare geldiler, rolleri kendileri aldılar.”&nbsp;Daha farklı nasıl diyalog kurabiliriz? Adını diyalog kurmaktan alan bir filmin en etkileyici, en akılda kalıcı sahnesinin çoğunlukla diyalogsuz bir sahne olması beni büyülüyor. Ali, sessizliğin bir iletişim aracı olduğunu hatırladıkları noktada filme olabildiğince sessiz diyaloglar eklemeye çalıştıklarını söylüyor. Öte yandan bugünlerde Başka Sinema’yla turnede olan Diyalog ekibi, her hafta yeni bir kente uğrayarak seyirciyle buluşmak konusunda yepyeni bir yöntem deniyor, yeni diyaloglar kuruyor. “Sinemalarda görüşürüz…” diyor Ali, “Başka hiçbir yerde değil.”&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/11/2/1639484905409.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ali'yle, diyalogsuz bir yürüyüşün izinden gitmeye başlamadan hemen önce<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Ali’yle keşfetmek.&nbsp;Şanslıyım, Keşif Sineması’ndaki konuklarım da benim kadar seviyor Nordik sinemayı. “Eskil Vogt’u konuşalım mı?” dediğinde bu yılki favori filmim The Worst Person in the World geliyor aklıma hemen, gülümsüyorum. Joachim Trier’in filmlerinin senaristi olarak tanıdığımız Vogt’un 2014 yapımı bir filmi var — <a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt2616810/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(64, 169, 255); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: 0px; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Blind</a>. Görme duyusunu kaybeden bir kadının gördüklerini unutmamak için hafızasında kurduğu hikâyeler üzerine olan Blind; Nordik mizahın o oyunbaz, o haylaz, o trajik yanlarından besleniyor, ve tabii Vogt’un tüm Trier filmlerinden alışık olduğumuz dehasından. “Beni yüzleştiren şeylere çok fazla gülüyorum.” diyor Ali. Mizahın ciddi bir şekilde konuşamayacağız konuları konuşulur hâle getirmek için kullanılmasının onu etkilediğini söylüyor. Hafızadan, mekândan, hafıza ve mekân ilişkisinden konuşuyoruz sonra: “Bir mekânın içinde oluşan hafıza daha sonra o mekânın içinden tekrar ve tekrar oluşmaya başlıyor ve baktığın zaman o hafızanın sahibi mekân mı yoksa insan mı orada pek emin olamıyorsun.”&nbsp;Şimdilik en fazla vakit geçirdiğim, en uzun Keşif Sineması bölümünü kaydettiğim Ali’nin sineması daha şimdiden iz bırakıyor bende. Yönetmen olarak bir imzaya dönüştürmeye şimdiden başladığı tek planlarıyla, “o gecelerden”, sözcüklerden ya da sessizlikten beslenen diyaloglarıyla, gerçek ve kurmaca arasındaki git gelleriyle yeni filmlerini keşfetmek için heyecanlıyım.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/11/2/1639485095752.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ali ve Emre'yle keşif dolu bir sohbetin derinliklerinde<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Diyor ki...&nbsp;“Yaşadığımız yüzyılda o kadar var olma ihtiyacımız, biricik olma ihtiyacımız var ki hafızayı hep bizi onaylayan yerden hatırlıyoruz. 100 yıl öncesinde hafıza bir insanın kendi fikri ya da duygusuna referans olarak başvurduğu bir hatırlama metodu muydu şu an olduğu gibi? En son ne zaman sevdiğim bir anıyı sadece hatırlamak için hafızamın derinliklerine gittim? En son ne zaman sadece güzel olduğu için bir şeyi hatırlamaya çalıştım? Hafızaya gidişimiz hep bir şeyi kanıtlamak, bir şeyi onaylamak için oluyor. Hafızaya gidiş hep karşımızdakini ikna etmek için masaya bir silah bırakmak gibi.”

“En son ne zaman sadece güzel olduğu için bir şeyi hatırlamaya çalıştın?”

Birer iletişim aracı olarak diyalog ve sessizlik, bir hafıza aracı olarak mekân: Ali Tansu Turhan

Tiyatro için her zamankinden daha zor geçen, sahnelerin perdelerini açmakta, toplulukların seyirciyle buluşmakta zorlandığı bu buruk yılda; sahneleri özleyenlere ilaç gibi gelecek İstanbul Tiyatro Festivali ise yarın başlıyor. Sinemanın evriminde büyük rolü olan tiyatro ve sahne sanatları, yedinci sanata yüz yirmi beş yıllık tarihi boyunca kaynak olmaya, ilham vermeye devam etmiş. Hollywood klasiği Casablanca’dan (1942) 8 Oscar ödüllü Amadeus’a (1984) her yıl onlarca tiyatro uyarlaması, sinemada karşımıza çıkmaya devam ediyor. Hiçbir zaman eskimeyen Shakespeare uyarlamalarını ve sinemanın sunduğu imkânlarla bambaşka yorumlarını izlediğimiz müzikal uyarlamalarını saymıyorum bile… Fakat bu yazı, sinema ve tiyatronun ilişkisine, uyarlamalar üzerinden yaklaşmayacak. Konumuz, tiyatro sahnesini gerçek anlamda beyaz perdeye taşıyan, tiyatro sahnesini âdeta bir karakter olarak kullanan filmler.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-11-12T13:27:39.927Z.jpeg" alt="Vanya on 42nd Street (1994, Louis Malle)"><figcaption>Vanya on 42nd Street (1994, Louis Malle)</figcaption></figure>Vanya Dayı bir tiyatroyu nasıl kurtardı? Louis Malle'in ölmeden önceki son filmi <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmYWQzZjU1OTZjNzUwMDAwN2NkM2JkNiZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5pbWRiLmNvbSUyNTJGdGl0bGUlMjUyRnR0MDExMTU5MCUyNTJG"">Vanya on 42nd Street&nbsp;</a> (1994), son yıllarda tiyatro sahnesini her şeyin önüne koyan filmlerden biri. Ve filmin, Çehov'un ülkemizde de defalarca sahnelenmiş oyunu Vanya Dayı'nın bir uyarlaması olması dışında bir özelliği var: Tiyatro sahnesini, sinema diline uygun bir şekilde kullanıyor olması. Wallace Shawn ve Julianne Moore'un başrollerini paylaştığı filmin çekimleri, 1937'de bir sinema salonuna dönüştürülmüş ve 1985'te tamamen kapanmış New Amsterdam Tiyatrosu'nun sahnesinde, bir tiyatro oyununu kayda alır gibi yapılmış. Yıllardır harap durumda olan, hatta New York’un kötü şöhretli kemirgenlerinin yol açtığı hasar nedeniyle sahnesin büyük bir kısmı film ekibi tarafından da kullanılamamış olan bu Broadway tiyatrosu, filmin yeniden gündeme getirmesiyle 1995 yılında Disney tarafından 49 yıllığına kiralanmış, milyonlarca dolar ve iki yıl harcanarak restore edilmiş. Sahne, belki de bu film sayesinde The Lion King, Mary Poppins ve Aladdin gibi kapalı gişe oynayan Broadway müzikallerinin adresine dönüşmüş.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-11-12T13:54:15.458Z.jpeg" alt="Dogville (2003, Lars von Trier)"><figcaption>Dogville (2003, Lars von Trier)</figcaption></figure>Dogville’in çizgileri: Avrupa sinemasının ustalarından Lars von Trier’in (sonradan üçüncü halkası asla çekilmeyecek olan) Amerika Üçlemesi’nin alametifarikası da tiyatro sahnesini işaret ediyor. Üçlemenin ilk halkası <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmYWQzZjU1OTZjNzUwMDAwN2NkM2JkNiZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5pbWRiLmNvbSUyNTJGdGl0bGUlMjUyRnR0MDI3NjkxOQ=="">Dogville</a>’de (2003) Nicole Kidman’ın kariyerindeki en iyi performanslardan birine sahne olan, gerçekten de bir sahne. Hikâyenin geçtiği köydeki tüm binaların duvarları, objeler dışındaki tüm detaylar tebeşirle sahne üzerine çizilmiş sınırlardan ibaret. Oyuncuların sahneyle ilişkisini, sahneye görsel efektlerle iliştirilmiş notlarla tuhaf bir sinema deneyimine dönüştüren, yarım kalan üçleme, Manderlay (2005) ile devam etmişti.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-11-12T13:55:44.554Z.jpeg" alt="Birdman (2014, Alejandro González Iñárritu)"><figcaption>Birdman (2014, Alejandro González Iñárritu)</figcaption></figure>Tek planda Birdman: Alejandro González Iñárritu’nun En İyi Film dâhil dört dalda Oscar ödüllü filmi <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmYWQzZjU1OTZjNzUwMDAwN2NkM2JkNiZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5pbWRiLmNvbSUyNTJGdGl0bGUlMjUyRnR0MjU2MjIzMg=="">Birdman</a> (2014), tek planda çekilmiş gibi gözükmesini sağlayan sinematografisi ve tek günde, tek mekânda geçmesine rağmen hiç kaybolmayan dinamizmiyle son yılların en yaratıcı filmlerinden biri. Filmin kahramanı, eski bir Hollywood serisinde Birdman adlı süper kahramanı canlandıran aktör Riggan Thompson, yıllar ciddiye alınabilmek için bir Broadway oyunu sahneye koymaya karar veriyor. Oyunun ön gösteriminin hemen öncesinde geçen filmde Riggan’ın ortağı, rol arkadaşları, sahne arkası ekibi, eski eşi, kızı ve memnun etmesi zor bir eleştirmenle diyalogları, tiyatronun sahnesinden kulisine, çatısından arka sokağına kadar her yerini kullanan bir laf maratonuna dönüşüyor. Bu bir tek mekân filmi ve o tek mekân bir tiyatro.Birkaç öneri daha: Sinemada tiyatro. Son olarak tiyatroyu, tiyatrocuları ve sahneyi sinemaya taşıyan, farklı türlerden birkaç öneri daha eklemek isterim: Her ikisi de 1930’ların Londra sahnelerinde geçen Annette Bening’li Being Julia (2004) ve Judi Dench’li Mrs. Henderson Presents (2005), Orson Welles'in sahneye koyduğu Julius Caesar oyunun sahne arkasında yaşananları konu alan Me and Orson Welles (2008) ve Juliette Binoche'un yıllar önce genç oyuncusu olarak rol aldığı iki kişilik oyunda bu kez yaşlı oyuncusu olarak rol almaya hazırlanmasını konu alan Clouds of Sils Maria (2014). Önerileri not aldıysanız, sinemaya kısa bir ara… Bu hafta ekranımızda İstanbul Tiyatro Festivali var.

The Lion King ile ilgili hikayeler